Rozkruszek Korzeniowy

Szkodnik ten występuje głównie na polu w okresie wegetacji cebuli, a także w miejscach gdzie jest ona przechowywana. Zamieszkuje starsze rośliny. Rozkruszki żerują początkowo na obrzeżach piętki, wchodząc później w głąb mięsistych łusek, rozkruszając je. Pod wpływem działalności rozkruszka, piętka zmienia się w spróchniałą masę i odpada, a reszta cebuli gnije. Na bulwach i cebulach, zwłaszcza w gnijących częściach, pojawiają się nieregularne korytarze, z których wysypuje się brunatny proszek. Widać małe, błyszcząco białe, gruszkowate owady. 

Najchętniej opanowują rośliny wcześniej uszkodzone przez inne szkodniki oraz choroby przenoszą patogeniczne mikroorganizmy. 
Ciało rozkruszka jest transparentne, lśniące, silnie wypukłe, długości do 0.5 mm. Odnóża są koloru beżowego, z kolcami na stopach. Larwa jest bezbarwna, płaska, ruchoma, długości do 0.3 mm.                             

Dorosłe osobniki i nimfy zimują w resztkach pożniwnych, przechowalniach, szklarniach, pieczarkarniach, kompoście. Oprócz roślin, rozkruszki mogą rozwijać się w ziemi,w rozkładających się szczątkach roślinnych i zwierzęcych, grzybach i produktach magazynowych w temperaturze od + 3 do 31°C i wilgotności powietrza powyżej 86%. Dorosłe osobniki, w zależności od temperatury, żyją od 35 do 90 dni. 

Samice rozpoczynają składać jaja, kiedy temperatura powietrza wynosi 4- 10°C. W ciągu całego życia składają one na cebuli do 100 jaj, chociaż na innych roślinach mogą złożyć do 700 jaj. Szkodniki te rozprzestrzeniają się z ziemią i opanowanymi produktami rolnymi. Na polu, rośliny są masowo porażane w pełni sezonu wegetacyjnego. 

Należy chronić rośliny takie jak hipeastrum i storczyki przed nadmiernym podlewaniem. Przed posadzeniem trzeba sprawdzić, czy roślina nie jest zarażona. Jeśli tak, należy ją zniszczyć.

Skoczogonek

Skoczogonki uważane są za jedne z najbardziej prymitywnych owadów, jest to rząd wchodzący w skład owadów bezskrzydłych, obejmuje około 3000 gatunków, z których 300 występuje w środkowej Europie. Nie posiadają skrzydeł i jest to ich cechą pierwotną. Znane są od dewonu i występują na całym świecie. Są owadami o bardzo małej budowie.

Ciało jest skromnie ubarwione, pokryte łuskami lub włoskami, wydłużone i podzielone równomiernie na segmenty, albo zaokrąglone i tylko dwa ostatnie tworzą końcowe zwężenie.

Na całym ciele rozsiane są otworki, przez które w czasie skurczów ciała wydobywa się hemolimfa - jest to zachowanie obronne.
Narządy gębowe są typu gryzącego lub kłująco-ssącego. Większość oddycha całym ciałem, tylko u nielicznych spotkać można tracheanalny układ oddechowy. Nie posiadają osobnego układu wydalniczego.

Skoczogonki żyją w ziemi, wśród mchu, pod ściółką, pod odstającą korą, tam gdzie docierają małe ilości światła i gromadzi się martwa substancja organiczna. Istnieją gatunki żyjące stale na roślinach, w mrowiskach i kopcach termitów.

Populacje są zazwyczaj bardzo liczne (do 1000 osobników w jednym litrze gleby), często spotykane są ich masowe koncentracje i pojawianie się, np. na śniegu. Odżywiają się głównie szczątkami roślinnymi jak i zwierzęcymi, grzybami, glonami i mikroorganizmami. Formy naśnieżne zjadają pyłki roślin i inne drobne cząstki organiczne roznoszone przez wiatr. Nie obserwuje się wąskiej specjalizacji pokarmowej. Niekiedy wyrządzają szkody w uprawach szklarniowych lub inspektach.

Jeśli chcesz pozbyć się tych owadów ze swoich upraw postępuj następująco: zanurz doniczkę w wodzie dobrze powyżej poziomu ziemi chwilę tak potrzymaj i odlej wodę razem z potopionymi skoczogonkami

http://ogrodopolis.pl